آخرین مقالات

داستان دهم | به امید بالارفتن دیوارهای هزارمین مدرسه

  شيريني افتتاح مدرسه‌ي مرحوم عبدالرحمان داورپناه تا مدت‌ها در دهان محمدتقي و همسرش مزه مي‌كرد. شور و شوق مردم خميني‌شهر تصويري بود كه در رويا و بيداري، ذهن محمدتقي را به خود مشغول كرده ‌بود. او در تمام لحظاتي كه با همسرش خلوت مي‌كرد، به بيان دقايق خوش روز افتتاحيه مي‌پرداخت. در يكي از همين گفت‌و‌گوها بود كه اعظم خانم رو به شوهرش گفت: «چرا اين شيريني و لذت …
ادامه مطلب

داستان نهم | گذشت را معنا كن

اعظم خانم وقتي داشت گل‌هاي حياط را آب مي‌داد، ريه‌هايش را از هواي بهاري پُر ‌كرد. آب‌پاش را كناري گذاشت و زير سايه‌ي درختی نشست و چشمي چرخاند. حياط بزرگ خانه پر بود از گل و گياه. ياد روزهاي اول زندگي با محمدتقی افتاد؛ وقتي با او در يكي از اتاق‌هاي خانه‌ي پدري‌اش زندگي مي‌كرد. وسايل خانه‌شان يك فرش بود و يك علا‌الدين كه هم اجاق گازشان بود و هم …
ادامه مطلب

داستان هشتم | وطنم ایران

مرز «مهران» از هميشه شلوغ‌تر بود. خبر اختلاف مرزی عراقي‌ها با ايران باعث شده تا مرزداران عرب رفتار مناسبي نداشته باشند و عبور از مرز به خاك ايران براي زائران كربلا به كندي صورت بگیرد. مرتضي گفت: «ما كه قمقمه‌هاي آبمون پيشمونه. بچه‌هاي امام حسين (ع) چی کشیدن توی این گرما؟» عباس جرعه‌ای آب نوشید و گفت: «سلام بر حسین (ع)». «نعمت» دستمالي از برادرش ـ محمدتقي ـ گرفت و …
ادامه مطلب

داستان هفتم | تردید

انقلاب اسلامی ایران تازه پیروز شده بود که محمدتقی داورپناه، سوار بر هواپیما از آمریکا به سمت اروپا پرواز می‌کرد. غم، چهره‌اش را برافروخته بود. مردم کشورش تازه طعم آزادی را چشیده بودند و به استقلال رسیده بودند، اما پذیرش این آزادی برای آنانی که خود ادعای آزادی داشتند، سخت بود. به همین خاطر دست به دسیسه می‌زدند و چشم نداشتند که رفاه و پیشرفت مردم ایران را ببینند. با …
ادامه مطلب

روایت ششم | بهترین سنگ‌ها برای جزیره آرام

خدا بيامرزد مش نصرالله را! سرش را كه زمين گذاشت، پشتش خيرات بود و حسنات. كم‌ترين چيزي كه از ندارترين آدم‌ها برمي‌آمد، صلوات بود و «حمد» و «قل‌ هوالله» كه نثار روحش مي‌كردند و چه کسي است كه نداند همين يک سوره‌ي «حمد» و سه بار خواندن «قل هوالله» در عالم برزخ چقدر به کار مرده می‌آید؟ مش نصرالله كه مُرد، حساب و كتابش را با همه صاف كرده بود. …
ادامه مطلب

داستان پنجم | دختر نجیب مش نصرالله

خانه‌ي اجاره‌‌اي ميدان شوش، براي مستأجران اتاق‌هايش آب اگر نداشت، براي محمدتقي نان داشت. در اتاق صاحبخانه، نام معصوم‌ترين دختر را «اعظم» گذاشته بودند. پدر این دختر، «مش نصرالله» آدم زحمتكشي بود. در کار بافندگی پتو بود و پتوهای ژاندارمری را می‌بافت. دسترنج خودش و سهم‌الارثي كه از پدرش برایش مانده بود را داد به اين خانه و به رسم آن روزهاي تهران، اتاق‌هایش را گذاشت براي اجاره. خانه در …
ادامه مطلب
سبد خرید

رمز عبورتان را فراموش کرده‌اید؟

ثبت کلمه عبور خود را فراموش کرده‌اید؟ لطفا شماره همراه یا آدرس ایمیل خودتان را وارد کنید. شما به زودی یک ایمیل یا اس ام اس برای ایجاد کلمه عبور جدید، دریافت خواهید کرد.

بازگشت به بخش ورود

کد دریافتی را وارد نمایید.

بازگشت به بخش ورود

تغییر کلمه عبور

تغییر کلمه عبور

حساب کاربری من

سفارشات

مشاهده سفارش