محمد تقي داورپناه، متولد هشتم فروردين ماه ۱۳۱۵ در سهده اصفهان، فرزند رحمان. او در كودكی چوپانی كرد و بعد از اين كه مادرش را در سن ۹ سالگي از دست داد، به شاگردی گيوه دوزی روی آورد و بعد از آن، به شغل پدر، سنگتراشی.
در ۱۹ سالگی، با دختر صاحب خانهشان ازدواج كرد و چندی بعد، در ميدان شوش تهران، در سايهبانی كه از پسرعمويش رضا ماهوش به امانت گرفته بود، بساط سنگ تراشی شخصي اش را داير كرد.
با معماري آشنا شد و كارهای ساختمانی او را انجام داد و پس از آن، از كاخ شمس در مهرشهر كرج سر درآورد و سنگهای آن جا را فراهم و نصب كرد.
پس از چندی، يك كارخانه سنگبری در جاده شاه عبدالعظيم راهاندازی كرد و قسمتی از سنگ تالار وحدت تهران را فراهم و نصب كرد. اين كارخانه هم چنان داير است.
او در آغاز دهه هفتاد، به خيّرين مدرسهساز پيوست و اولين مدرسه را به نام پدرش رحمان داورپناه، در سال ۱۳۷۴ افتتاح كرد.
محمدتقی داورپناه تاکنون ۲۴۰ مدرسه، به وزارت آموزش و پرورش تحويل داده است و خود را متعهد ميداند، تا روزی كه زنده است، تعداد اين مدارس را به يك هزار دستگاه برساند.
او يك همسر، پنج پسر و سه دختر دارد كه هر یک زندگی خاص خود را میگذرانند. داورپناه همسرش را از اولين مشوقانش در راه مدرسهسازی ميداند.
داورپناه امكانات تحصيل نداشته است، درس نخوانده است و سواد ندارد.
به ديدگاه عرفاني او نسبت به خدا، زندگي و مرگ نمرهي صد ميدهم. او خدا را در تمامي لحظات، حاضر و ناظر بر اعمال خودش ميداند. شايد به اين دليل است كه در گفتارش و در كردارش نوعي صداقت و بيآلايشي را ميتوان ديد، هميشه ميگويد: اآنچه در اختيار من است، به من تعلق ندارد و بايد به خداوند بازگردانده شود.
درود و سلام بر روح و روان مادر و پدري كه روح بزرگ بخشندهشان در وجود فرزندان شان تجلی مييابد و چنان سيراب محبت و بخشایششان ميكند، كه چنين میبخشند و میبخشايند.